Al jaren geef ik trainingen aan mensen die al langere tijd niet aan het werk zijn. De mensen die mij goed kennen weten dat ik erin geloof dat iedereen een plek op de arbeidsmarkt verdiend. Dat is ook de reden waarom ik vijf jaar geleden de training Veranderkracht in 100 dagen heb ontwikkeld. Inmiddels sta ik vanwege onze groei niet meer zo vaak voor een groep maar heel bewust kies ik er toch voor om af en toe zelf nog een groep voor mijn rekening te nemen. Tot de zomervakantie mag ik een groep van 10 statushouders begeleiden naar hun persoonlijke plek op de arbeidsmarkt. Stuk voor stuk mensen met eigen talenten, dromen en wensen. Iedere keer ben ik weer onder de indruk van de ontwikkeling die zij doormaken tijdens de training. Wat een veerkracht en doorzettingsvermogen laat “het onbenut arbeidspotentieel” toch telkens zien. Bij het geven van deze training word ik regelmatig echt geraakt door de verhalen en achtergronden van onze deelnemers. Zo ook weer afgelopen week.
Een van de onderdelen van de training is dat de deelnemers een kaartje met een foto pakken dat hen aanspreekt. Zo leert de groep elkaar beter kennen en werken we aan het vertrouwen in de groep. De deelnemers vertelden een voor een waarom ze een bepaalde kaart hadden gepakt en hun persoonlijke verhaal daarbij. Toen kwamen we bij Achmed* aan. Hij had een kaartje gepakt met een klok erop.
Net als bij alle andere deelnemers vroeg ik ook aan hem waarom hij juist deze kaart had gepakt. Hij vertelde dat hij de kaart met de klok bewust had uitgekozen. Hij vertelde dat hij graag op tijd komt en het belangrijk vindt om deadlines te halen. Maar zei hij: ik heb de kaart om nog een andere reden gepakt. Hij vertelde dat hij afkomstig is uit Iran en jaren in een AZC heeft doorgebracht, waaronder in Ter Apel. Natuurlijk is hij blij en dankbaar dat hij en zijn gezin hier worden opgevangen en in veiligheid zijn. Maar in de afgelopen jaren heeft hij voor zijn gevoel ook stilgestaan. Hij kon niets, mocht nog geen taaltraining Nederlands volgen, niet inburgeren en niet werken. De hele dag niets doen en wachten, iedere dag opnieuw. Dag in, dag uit, week na week, maand na maand, jaar in, jaar uit.
Daarom heeft hij de kaart met de klok uitgekozen. Zijn wens: ‘kon ik de tijd maar terugzetten en meteen beginnen met het leren van de Nederlandse taal en aan het werk gaan. Nu heb ik eindelijk het gevoel dat ik weer in beweging kom, dat ik stappen zet, de taal leer en vooruitga. Dolgraag had ik dit jaren eerder al gedaan en de tijd terug willen zetten. Zonder al die jaren stil te staan.’
Zijn woorden en wens kwamen echt binnen, niet alleen bij mij, maar ook bij de rest van de groep. De hele groep deelnemers begon te knikken en herkende wat hij vertelde… Misschien raakte dit mij nog wel het meest. 10 enthousiaste mensen, gevlucht uit hun land van herkomst, nu hard aan het werk om er weer bij te horen en allemaal ondanks de verschillende achtergronden elkaar herkenden. Het moment waarop je weet dat de groep zich op dat moment heeft gevormd en een paar prachtige maanden tegemoet gaan. Samen, met vallen en opstaan maar allemaal met hetzelfde doel… vooruitkomen en de verloren tijd misschien weer een klein beetje inhalen.
Sharon Peters
Oprichter Ovidius Werk
*Uit privacyoverwegingen is dit niet zijn echte naam.